Einde therapie

Hallo mensen,

Af en toe krijg ik het bericht van Facebook: ‘Mensen die Eet je beter leuk vinden hebben al een tijdje niets meer van je gehoord. Schrijf een bericht.’ Nou, bij deze!

Mijn laatste blogpost is al bijna een jaar geleden. Ik had eigenlijk niet zo veel zin meer om te schrijven over mezelf en mensen up-to-date te houden. Met de mensen die dicht bij me staan praat ik er zelf wel over, maar vanavond heb ik zin om even te schrijven. Er is ondertussen wel een heleboel gebeurd, dus ik zal even proberen om dit kort samen te vatten.

Op eetgebied gaat het goed. Chocolade is mijn tweede liefde en ik maak me ook niet zo druk als ik eens een pizza eet. Natuurlijk is er af en toe nog wel dat stemmetje dat zegt: ‘Nu heb je wel heel veel gegeten, zou je niet even minderen?’ of ‘Nou nou, wat ongezond allemaal. Ga deze week maar even wat minder eten en alleen maar gezond.’ Ik eet ook voornamelijk gezond, maar af en toe snoep ik ook wel een chocoladereep weg.  

Momenteel sport ik zo’n 3-4 keer in de week en ik voel me hier erg goed bij. Ik voel me fit, sterk en gezond. Ik kan in de sportschool steeds zwaarder tillen en ik kan steeds langere afstanden hardlopen. Dit geeft me echt een heleboel energie. Daarom kan er ook veel energie in. Als ik niet sport, heb ik veel meer moeite met voldoende eten. Dit is wel een aandachtspuntje, maar ik heb het onder controle.

Door het sporten, ben ik nog wat meer aangekomen dan dat ik eigenlijk ‘moest’. Eigenlijk vind ik mijn gewicht helemaal niet meer zo boeiend. Is dat een kilo meer of minder, het maakt mij eigenlijk niet meer uit. Een kilo meer betekent voor mij dat ik weer spieren heb opgebouwd. In totaal ben ik nu 15 kilo zwaarder dan tweeënhalf jaar geleden en daar ben ik eigenlijk best trots op! J

Afgelopen donderdag had ik de laatste therapiesessie van mijn schematherapie en pmt. Ik ben blij dat 

ik er nog een tijd mee door ben gegaan, maar vond het nu ook wel tijd om afscheid te nemen. Ik kan nu zelf verder. Zoals ik al schreef zijn er nog wat aandachtspuntjes, maar die kan ik zelf aan. De komende tijd zullen die ook steeds meer op de achtergrond raken. Ik vind het ook erg fijn om de therapie te hebben afgesloten en het eetstoornis-wereldje voor mijn gevoel nog wat meer achter me te laten.

Vorige week ben ik begonnen met een nieuwe baan bij een bedrijf in de buurt van Utrecht. Voor juli en augustus is dit vakantiewerk voor drie dagen in de week. Dan heb ik nog vier vrije dagen in een week waarin ik leuke dingen kan doen in de zomervakantie. Vanaf september begin ik bij dit bedrijf met afstuderen. In januari ben ik dan hopelijk afgestudeerd! Wat ik daarna ga doen zie ik dan wel. Verder studeren, werken, reizen. Ik wil het allemaal!

Ik heb het idee dat ik echt mezelf ben nu. Ik geniet van het leven! Ik heb een superleuke vrienden om me heen, heb het naar mijn zin op mijn studie en ben nog altijd verliefd op R.

Einde van de positieve update! Fijne avond xx

De zomervakantie

Hola!

Na ruim twee maanden afwezigheid op deze blog kreeg ik meermaals de vraag of ik nog weer een blog ging schrijven. Nou, bij deze!

Afgelopen zomervakantie had ik voor twee maanden een baantje bij een schoenenwinkel. Het was een prima baantje, maar ik heb iets te veel gewerkt. Steeds zei ik maar weer: Ja, ik kan wel voor je invallen. Terwijl ik hier eigenlijk geen zin in had of te moe voor was. Dat was leuk voor mijn bankrekening, maar minder leuk voor mijn vermoeidheid. Ik was dan ook blij toen ik vorige week mijn laatste dag had. De baas vroeg me of ik in dienst wilde blijven voor de donderdagavond en de weekenden, maar ik heb vriendelijk bedankt. Het is fijn om mijn laatste weekje vakantie even geen werk te hebben. Al zijn al mijn dagen wel gevuld met andere dingen. Tussendoor probeer ik nog een beetje mijn rust te pakken. Dat lukt aardig.

Begin augustus ben ik samen met R. nog een weekje op vakantie geweest in eigen land. Voor R. zelfs in eigen dorp. Het weer viel reuze mee, dus we hebben lekker gevaren op het meer, gekanood in de polder, gefietst in de omgeving en we zijn naar het casino geweest. Onze nieuwe verslaving. Lekker een weekje weg dus met zijn tweeën.

Tussendoor had ik nog een klein ongelukje. Ik sneed mezelf, onhandig als ik ben, met een groot mes in mijn hand. Na een paar uur bedacht ik me dat het toch wel even aan elkaar gehecht moest worden. Mijn huisarts was nog in mijn geboorteplaats, dus dat was niet heel handig. Gelukkig kon ik hier bij een huisarts terecht en heb ik mij hier meteen ingeschreven. Nadat de wond tot twee maal toe gehecht is omdat hij weer opensprong, is het nu helemaal genezen. Doordat ik mij meteen ingeschreven had was de drempel lager om weer naar de huisarts te gaan. Ditmaal voor iets anders.

De laatste tijd ben ik erg vermoeid en heb ik veel last van een vervelende buikpijn. Vanochtend had ik hiervoor een afspraak bij de huisarts. Het is in ieder geval geen infectie, aldus de dokter, maar hij heeft even bloed geprikt. In mijn linkerarm schoot de ader steeds weg, dus heeft hij uit mijn rechterarm vijf buisjes bloed getapt. Morgen kan ik bellen voor de uitslag.

Daarna had ik twee afspraken bij Amarum. Ik ben hier nu weer in behandeling, omdat dit toch beter werkt dan de psycholoog (E.) die niet gespecialiseerd is op eetstoornissen. Bij haar heb ik dan ook over een paar weken nog een afsluitende sessie. Tussendoor ben ik bij Amarum in Nijmegen. Bij S. volg ik schematherapie. Hierbij gaat het vooral over de (denk)patronen die ik heb. Ze probeert me attent te maken op mijn denkpatronen: ‘Ik moet me niet aanstellen’ en ‘Ik ben niet leuk genoeg’ zijn de twee die het meest op de voorgrond staan. Dit is al wat minder dan pakweg een jaar geleden, maar ze zijn nog iets te aanwezig. Ik ga komende week vooral proberen om deze gedachten te herkennen als ik ze heb. Omdat ik ze volgens S. als normaal beschouw, heb ik het zelf niet door als ik deze gedachte heb. Dit gesprek vanochtend was voor mij wel fijn. 

Hierna had ik PMT. Hier hebben we het vooral gehad over spanning in mijn lichaam, mijn vermoeidheid en buikpijn. Blijkbaar zit ik heel gespannen met mijn handen altijd voor mijn buik. Vooral als er andere mensen bij zijn, omdat ik me dan heel bewust ben van mijn lichaam en hoe andere mensen dit beoordelen. Ook hier ga ik proberen bewuster mee bezig te zijn en eventueel een ontspanningsoefening te doen als ik spanning voel.

Toen ik laatst thuis was vond ik een schrift van mezelf terug van mijn 'donkere periode' om het zo maar te zeggen. Ik wilde dood en ik vond mezelf overbodig en had het gevoel dat ik iedereen tot last was en alleen maar kon zeuren en huilen. Ik kan me nu dat gevoel gelukkig niet eens meer voorstellen. Ik ben er best trots op dat ik me zo heb ontwikkeld tot wie ik nu ben. Ik ben nog niet klaar met ontwikkelen, maar dat hoeft ook niet.
Soms voel ik me toch nog heel klote. Het denken over eten en hoe ik eruit zie bepaalt toch nog een te groot deel van mijn leven en het maakt me zo moe en verdrietig vooral. Ik ben er zo klaar mee, maar de gedachten worden niet minder. De ene dag kan ik er beter tegen dan de andere dag. De ene dag kan ik het negeren en gewoon pizza eten, de andere dag wil ik eigenlijk niet meer eten en zo veel mogelijk afvallen. Ik weet heel goed dat dat tweede geen zin heeft, maar ik ben te moe om er soms tegenin te gaan. Daarom is het fijn om toch nog in behandeling te zijn en hierover te kunnen spuien.

Ik ben vast nog dingen vergeten te vertellen, maar dat komt de volgende keer wel weer. Groetjes!

Stress en spanning

Vanmiddag had ik weer een afspraak bij mijn psycholoog E. De afgelopen week ben ik lichamelijk zo moe. Ik ben helemaal kapot. Ik zit een beetje (erg) in de stress vanwege stage en studie. De spanning hiervan zit in mijn hele lichaam. Ik voel het en mijn lichaam geeft het zelf ook aan.

Afgelopen zondag viel ik namelijk na lange tijd weer eens flauw. Midden in de nacht nog wel, toen ik dacht even snel een toiletbezoekje te nemen. Op de terugweg naar mijn bed werd ik opeens duizelig. Ik dacht het bed wel te gaan halen, maar helaas. Ik viel met mijn hoofd op een stoel en had er weer een paar blauwe plekken bij. Juist nu ik mijn benen voor de zomer blauwe plek-vrij probeer te houden. R. heeft me weer in bed gelegd en ik heb verder geslapen als een Roosje tot 11.30 uur. Misschien was ik nog buiten bewustzijn, want zo lang slapen lukt me nooit!

Door dit incidentje voel ik me de afgelopen dagen bont en blauw en slap. Ik kan het niet eens opbrengen om deze week drie keer te gaan sporten. Dat is dan wel weer positief voor mij.

Verder was ik dus vanmiddag bij E. Dit was de eerste echte afspraak, omdat de vorige twee keer nog bij de intake hoorden. Volgens E. is dat flauwvallen en die moeheid echt een teken van mijn lichaam. Mijn lichaam en geest staan niet voldoende in contact, er is een kloof. Dat geloof ik wel. Het is mijn overlevingsstrategie om gewoon door te gaan en niet te denken aan (en niet te voelen) wat ik voel. Voor nu zijn we het erover eens dat ik gewoon niet bij mijn echte gevoel kan komen. Ik mag daarom dus nog twee weken (tot mijn stage afgelopen is) deze overlevingsstrategie gebruiken van niet voelen. Dan is het grote eindevenement geweest en kan ik me focussen op andere dingen, zoals mezelf. 

Daarnaast hebben we vandaag de voor- en nadelen van het niet voelen op een rijtje gezet. Er was maar één voordeel: ik kan doorgaan met mijn werk zonder dat ik ‘instort’. Nadelen zijn mijn eigen gezondheid en belasting hiermee van mensen om mij heen. Het voordeel weegt momenteel voor mij zwaarder en toch vind ik de nadelen erger. Gelukkig ben ik positief en weet ik dat het wel beter wordt!

Ik zou met E. elke week een afspraak hebben. We stellen de volgende afspraak toch even uit tot het einde van mijn stage, omdat het nu gewoon niet kan dat ik (eventueel) mentaal instort en mijn dagelijkse werkzaamheden niet meer kan doen. Voor nu heb ik een ontspanningsoefening meegekregen die ik elke dag moet doen. Hopen dat het werkt. Nog twee weken door en dan heb ik hopelijk weer tijd voor ontspanning. 

Eerste afspraak bij E.

Vanochtend had ik dan eindelijk na een maand of vier wachten een afspraak bij een nieuwe psycholoog. Laten we haar even E. noemen. Natuurlijk had ik gewoon stage vandaag, maar gelukkig denkt mijn stagebegeleider erg goed mee en mocht ik om 11 uur even weg voor deze afspraak.

Ik was best nerveus vanochtend. Ik had eigenlijk van tevoren nergens over nagedacht. Pas vanochtend toen ik wakker werd dacht ik aan de afspraak. Het was lekker 20 minuten fietsen door de regen, zelfs 25 toen ik verdwaalde in mijn eigen stad door Google Maps. E. haalde me op uit de wachtkamer. Het is een aardige vrouw van een jaar of 45. Dit was echt een intakegesprek, dus we hebben het drie kwartier over van alles en nog wat gehad: mijn thuissituatie vroeger, mijn huidige situatie, mijn relatie, mijn vrienden, mijn studie, mijn anorexiageschiedenis, etc. Ze heeft nu een beeld van mij en nu gaan we dingen oplossen. Hoop ik. Ze wil beginnen met één keer in de week, wat ik zelf best veel vind, maar als zij denkt dat het goed is doe ik dat. De volgende keer gaan we dan dieper in op dingen. Ik ben benieuwd!

Als psycholoog moest ze natuurlijk een hulpvraag formuleren. Die lijkt op iets van: ik wil meer bij mijn gevoel komen en dit kunnen uiten naar de mensen die dicht bij me staan. Dus m’n masker wat minder vaak opzetten. Gaandeweg het gesprek kwam ik ook eigenlijk gewoon niet bij mijn gevoel en vertelde alles emotieloos. Niet dat ik het tegen E. per se met emotie moet zeggen, maar ik zou dat wel graag willen doen bij de mensen om me heen.

Het was ook nog wel nuttig om een verwijsbrief te hebben van de huisarts voor de verzekering. Die heb ik dus ook nog even geregeld vandaag. Het voelt tot nu toe als een productieve dag!

Volgende week heb ik een afspraak bij de persoon vanuit Amarum. E. is namelijk vanuit een hele nieuwe praktijk. Ik ga ook gewoon naar de afspraak van volgende week bij Amarum om te kijken welke het beste bij me past en waar ik zelf denk dat ik het meest aan zou hebben. Dat was het weer voor vandaag. Fijne avond.

Afspraak bij Amarum en nog wat geklets

Zojuist had ik mijn afspraak bij Amarum in Zutphen. Het voelde vertrouwd om er weer te zijn. Alles was nog precies hetzelfde. Ik had een afspraak met mijn (destijds) hoofdbehandelaar. Ze begreep me heel goed en zei dat het erbij hoorde. Dat ik altijd moet waken voor het monstertje in mijn hoofd, omdat hij me extra pakt op zwakke momenten. Die zwakke momenten zijn momenteel drukte in mijn leven, alles tegelijk willen doen en niemand teleur willen stellen. Juist als ik het allemaal perfect wil doen gaat het niet goed. Ik moet minder hoge eisen aan mezelf stellen en meer tijd voor mezelf nemen. Lekker makkelijk gezegd natuurlijk. Ik ga hierbij hulp krijgen van een nieuwe therapeut: I. Gelukkig werkt I. in Nijmegen en hoef ik niet elke week/twee weken heen en weer naar Zutphen. Ik hoor binnenkort van I. en zal zo snel mogelijk een afspraak met haar hebben. 

Naast dat het vertrouwd voelde in Zutphen, voelde ik ook iets van afstand. Hier wil ik nooit meer terechtkomen. Zo diep wil ik niet meer zinken. 

Verder ben ik verdrietig. Verdrietig dat dit me is overkomen. Ik wil dit niet. Een eetstoornis is niet leuk. Ik ben ook verdrietig dat ik de mensen om me heen pijn doe en teleurstel omdat het nu niet zo goed gaat. Mijn automatische reactie is om deze mensen van me af te stoten (sorry mam en pap, sorry R.), zodat ik niet hoef te zien dat het ze pijn doet om me zo te zien. Ik voel me nog schuldiger als ik zie dat ze pijn hebben en ik kan het op dit moment niet veranderen. Nu weet ik dat ik ze juist meer pijn doe als ik ze van me af duw. Lieve mensen, ik zal proberen jullie erbij te betrekken. Ik weet nog niet goed hoe, maar ik probeer het. 

Naar de buitenwereld heb ik nog steeds mijn masker op. Het werkt gewoon goed. Niet iedereen hoeft te weten hoe ik me echt voel. Tijdens mijn afspraak hebben de nodige tranen gevloeid. Net na mijn afspraak kwam ik een oud groepsgenootje uit de Vierdaagse tegen. Meteen merkte ik dat mijn masker weer op ging en dat ik het allemaal wat minder erg maakte dan het werkelijk is. Maar moet ik dat masker bij iedereen afzetten? 

Stage en andere dingen daarnaast kosten me heel veel energie. Zo veel, dat ik eigenlijk weinig energie over heb om nog te vechten tegen de nare stem in mijn hoofd. Daarom denk ik de laatste tijd vaak: laat maar zitten, ik geef er wel aan toe. Vanaf nu doe ik dit niet meer. Het leven is veel te leuk om weinig energie te hebben.  

Mijn collega zei laatst toen ik haar probeerde uit te leggen wat anorexia inhield: 'Ik wou dat ik een klein beetje had wat jij hebt, dan kan ik ook afvallen.' Ze snapte het niet. En dat geeft niet. Je snapt het eigenlijk pas echt als je het zelf ook hebt. En dat gun ik niemand. 

Sorry dat er niet heel veel positiviteit in mijn verhalen zit de laatste tijd. Ik hoop dat het snel beter gaat en dat ik wat positiever kan zijn! 

Toch niet zo prima

Na ruim 9 weken heb ik nog steeds niets van de psycholoog gehoord. De wachtlijst is blijkbaar lang, te lang. Dus heb ik Amarum maar weer een mailtje gestuurd. Omdat ik hier nog in het systeem sta, kan ik snel terecht. Volgende week donderdag heb ik al een gesprek met mijn oude hoofdbehandelaar in Zutphen. Ik heb hier dubbele gevoelens over. Aan de ene kant vind ik het fijn, want ik kan zo niet meer door eigenlijk. Aan de andere kant vind ik dat ik deze hulp niet verdien en dat er mensen zijn die harder hulp nodig hebben dan ik. Maar zoals ik zelf al zei: Ik kan zo eigenlijk niet meer door. Lekker tegenstrijdig denken weer hoor Roos, top!
Ik ben wel een beetje zenuwachtig voor die afspraak. Ik ga absoluut niet meer in vier- of driedaagse behandeling daar. Hopelijk vinden zij dat ook niet nodig. Maar eenmaal in de week/twee weken een afspraak voor PMT of een gesprek zou ik erg fijn vinden. Hoe ik dat duidelijk ga zeggen weet ik nog niet, want ik vind het erg moeilijk om te praten en doe vaak alsof het goed gaat. Gelukkig helpt het om hier van me af te schrijven, zodat ik niet hoef te praten en ook geen masker meer op hoef te doen.

R. zei dat mijn vorige blog veel strijdlustiger overkwam dan de werkelijkheid. De waarheid is dat ik de energie en de motivatie soms gewoon niet meer kan vinden. Het moet zo uit mijn tenen komen dat ik dan denk: laat maar zitten, ik kies gewoon de makkelijke weg. Ik weet wel dat ik altijd de moeilijkste weg moet kiezen als het gaat om herstel, bijvoorbeeld: wel wat extra's eten ook al vind ik dat lastig in plaats van gewoon niet eten omdat dat makkelijk is. Maar het lukt gewoon niet altijd. Het is niet waar dat het in de kliniek het zwaarst is, het is nu in ‘de echte wereld’ veel zwaarder. Nu moet ik het helemaal zelf doen en is er niemand die me dwingt iets te doen (meestal dan). En ik wil verder niet aanstellerig klinken, want ik weet wel dat er altijd mensen zijn die het zwaarder hebben. Maar stage, studie, sociale contacten en een eetstoornis is wel een zware combinatie voor me op dit moment. Als de anorexia iets minder aanwezig is, is het denk ik beter te doen.

Ik ben altijd al een beetje vergeetachtig geweest. Het laatste jaar is dit wel heel extreem. Dingen die ik vorige week heb gedaan ben ik al vergeten en details van vakanties of feestjes etc. weet ik niet meer. Ik moet dan zo ontzettend diep graven in mijn geheugen, dat is niet gezond. Dit heeft denk ik te maken met de volheid van mijn hoofd. Mijn maximum is bereikt. Er kan niets meer bij als ik de hele dag na moet denken over eten, sporten, wat mensen van me denken, wat ik allemaal nog moet doen en hoe ik het andere mensen zo veel mogelijk naar hun zin kan maken. Er is geen ruimte meer om dingen te onthouden. Ik vind dit zwaar klote. Ik lach het altijd maar weer weg als ik wat vergeten ben, maar vanbinnen huil ik, omdat ik gewoon normaal wil zijn.

R. wees me er ook op dat ik naar de buitenwereld weer een masker op heb. Ik had dit eigenlijk zelf niet zo door tot hij het opmerkte. Alleen bij hem laat ik mijzelf zien als het niet zo goed gaat. Het zit heel erg in mijn systeem om naar de buitenwereld gewoon blij te doen alsof het altijd goed gaat. Maar het is helaas niet altijd Roosengeur en zonnestraaltjes. Of zoiets. Zonder dat ik het zelf door heb neemt de eetstoornis weer de overhand en daar baal ik van. Het beïnvloedt me momenteel te veel in mijn keuzes over (te veel) sporten en (te weinig) eten. Maar hee, uiteindelijk komt het altijd goed. De weg ernaartoe duurt gewoon langer dan ik had gehoopt en dat valt tegen.

Ik laat jullie volgende week weten hoe mijn gesprek bij Amarum ging. Bedankt voor het lezen weer. De hartelijke groeten.

Het gaat prima

Dag lieve mensen,

Ik dacht: ik doe weer eens een update!

Het gaat prima. Soms heb ik ups en soms heb ik downs. Dat hoort denk ik bij het herstellen van een eetstoornis en het leren kennen van jezelf. In december heb ik mijn therapie vaarwel gezegd, maar ik merk nu dat ik het toch wel mis. Het is lastig om zelf de juiste balans te vinden. Vandaar dat ik een paar weken geleden op zoek ben gegaan naar een nieuwe psycholoog hier in Nijmegen. Niet gericht op anorexia, maar gewoon op mezelf en mijn zelfvertrouwen. Als het goed is kan ik binnen een week of twee terecht voor een intake. I’ll keep you posted.

Ik ben al bijna op de helft van mijn stageperiode, dat gaat verrassend snel. In het begin moest ik wennen: vijf dagen in de week van 9:00 tot 17:30 uur aan het werk. Dat is wel even wat anders dan studeren en af en toe een ochtend of middag college. Toch vind ik het heel fijn om de avonden vrij te zijn en tijd te hebben voor sociale dingen en niet nog studieverplichtingen te hebben. Wel plan ik ook bijna al mijn avonden vol en moet ik eigenlijk af en toe wat minder doen zodat ik ook nog tijd voor mezelf heb. Daar is die balans waar ik het net over had. Soms is hij er een week wel, en dan weer een paar weken niet. Gelukkig heb ik het wel erg naar mijn zin op stage. Het is een leuk bedrijf, met leuke mensen en leuke werkzaamheden. Elke dag is anders en we zijn niet elke dag op kantoor, maar gaan vaak op pad het hele land door. Dat past wel bij me, want het is niets voor mij om de hele week achter een bureau te zitten. Het duurde even voordat ik echt mezelf kon zijn op mijn stage, want ik vond het lastig om zo in een hecht team terecht te komen. Inmiddels voel ik me op mijn gemak en doe ik mijn werk met plezier.

Naast stage sport ik elke week een keer of drie/vier. Wat ik eigenlijk niet wilde is wel een beetje gebeurd: van anorexia naar sport-obsessed. Als ik niet vaak genoeg naar de sportschool kan wordt ik onrustig en voel ik me weer dik en krijg ik negatieve gedachten over mezelf. Het (te) gezond eten en veel sporten is toch nog een manier van omgaan met gevoelens. Daarnaast geniet ik ook ontzettend van het sporten en vind ik het leuk om te doen. Erg verwarrend dat het zowel positief als (een beetje) negatief werkt. Ik ben de laatste maanden erg vermoeid, maar push mezelf toch om te sporten. Enerzijds krijg ik er ook echt energie van, anderzijds is de strijd in mijn hoofd uitputtend. Ik eet niet te weinig, maar misschien wel voor de hoeveelheid sport die ik doe. Misschien heb ik meer energie als ik net dat beetje meer eet, maar dat vind ik lastig, want ik wil niet aankomen. Dit is voor mij een reden om weer een psycholoog te zoeken: de gezonde balans vinden in eten en sporten. Verder houd ik uiteraard nog steeds van chocola. Gratis tip voor jullie; Oreo's zijn in de aanbieding bij de Albert Heijn deze week. Graag gedaan.

Ik denk dat ik de komende tijd weer wat vaker ga bloggen, want ik vind het erg fijn om alles even van me af te schrijven!

Nou, de groeten he!

xx

Oudejaarsconference 2016

Vorige maand heb ik de try-out van de Oudejaarsconference van Javier Guzman op de HAN gezien. Als HAN-student konden we daar gratis heen. Wat hij kan, kan ik ook, dus bij deze mijn persoonlijke Oudejaarsblog. Hij heeft in zijn conference trouwens wel Hengelo belachelijk gemaakt. Ondanks dat ik zelf inmiddels meer fan ben van Nijmegen dan van Hengelo hoop ik dat hij dit stukje eruit heeft geknipt.  

Het jaar begon, hoe zal ik het noemen, spannend. Begin van het jaar zat ik nog in een andere therapiegroep en de vierdaagse-therapie in Zutphen begon op 25 januari. Ook vond mijn eerste date op een gala met R. plaats begin januari. Een spannende eerste maand dus. Alhoewel ik die spanning niet altijd zo goed kon voelen. Ik was een verdrietig, dun meisje. Anorexia had me in haar macht en ik was veel te veel bezig met hoeveel ik at, hoeveel ik woog, hoe ik minder kon wegen, hoe ik minder kon voelen, hoe ik toch meer kon voelen en hoe ik moest leven. Ik wist het allemaal niet. Ik was onzeker over mezelf en over mijn lichaam. Was ik niet te dik? Ik moest nog meer afvallen. Concentratie voor school of werk was er allang niet meer. Sporten was fysiek niet echt mogelijk. Ik wilde wel beter worden, maar ik vond het zo eng. Wat zou er gebeuren als ik normaal ging eten en aankomen en leven? Gelukkig had ik genoeg moed verzameld om ervoor te kiezen een halfjaar te stoppen met mijn studie en vol te gaan voor mijzelf en mijn gezondheid. Dat betekende vijf maanden lang en vier dagen in de week therapie in Zutphen. 

In het begin was het moeilijk en zwaar. Het draaide allemaal nog om hoeveelheid eten, minder bewegen, etc. Toen ik een paar kilo was aangekomen kon ik meer voelen. Ik voelde me intens verdrietig, maar soms ook even heel blij. Ik realiseerde me dat ik de afgelopen jaren best afgevlakt was qua emoties. Die zijn gelukkig inmiddels allemaal weer terug. En ze zijn nu ook echt. Het masker dat vier jaar op mijn hoofd heeft gezeten is er stukje bij beetje afgehaald in Zutphen. Ik hoef niet meer te doen alsof alles goed gaat, ik kan het nu ook zeggen als ik me eens wat minder goed voel. 

Ondertussen things got serious between me and R. En dat voelt goed. Het was voor hem ook niet makkelijk met mijn eetstoornis erbij, maar we kunnen het samen goed aan. Inmiddels is het geen probleem meer en kunnen we spontane dingen doen samen zonder dat we rekening moeten houden met eventueel eten. 

Oh ik vergeet iets heel belangrijks! Er kwam nog een mooi iemand in mijn leven: Pip. Na 19 jaar zeuren om een hond kwam ze er dan eindelijk. Het is de allermooiste en liefste hond die je ooit hebt gezien. Ik bedoel: kijk naar dat lieve koppie en de scheve bek die ze trekt als ze eten van je wil. Een zacht knuffelbeertje, het derde kind van mijn moeder en mijn tweede liefde. Ik zal er nu over ophouden. Als je met mij over honden wil praten kun je me bellen. 

De hond was een leuke toevoeging aan het gezin, maar niet de oplossing. Mijn ouders vertelden mij en mijn broertje in juli dat ze uit elkaar gingen. Dat was even schrikken, want ik had nooit verwacht dat ze dat echt zouden doen. Gelukkig hebben ze geen ruzie en gaat het allemaal met veel liefde. Ik merk er zelf niet zo veel van, omdat ik toch doordeweeks in Nijmegen zit en mijn vader in het weekend bij mijn moeder komt mee-eten.

Na die vijf maanden intensieve therapie vonden J. en ik het wel een goede tijd om naar Berlijn te gaan. J. was mijn leukste groepsgenootje uit de vierdaagse en we waren bijna tegelijk klaar. 

Naast de vierdaagse in Zutphen heb je er ook eentje in Nijmegen. Die is veel leuker dan die in Zutphen, vooral als je in Nijmegen woont. Gezellige feestjes. Ooit ga ik hem ook nog eens zelf lopen, maar dat lezen jullie wel in een toekomstige Oudejaarsblog. Vakantie heb je nooit genoeg, dus vonden R. en ik het ook nog nodig om last-minute naar Spanje te gaan. Een heerlijke zwembad-en-chill-vakantie. 

In september begon ik weer met mijn opleiding Communicatie. Ik kon zo verder waar ik gebleven was, maar wel met nieuwe mensen. Dat had ook wel iets fijns. Niemand die wist hoe mijn eerste helft van 2016 was geweest, niemand die daarover oordeelde. Mensen keken echt naar mij en niet naar 'het meisje met anorexia'. Naast de mensen is er natuurlijk ook studie. En dat gaat goed. Mijn concentratie is zo veel beter dan vorig jaar. Ik heb alle vijf de tentamens van de eerste periode gehaald, gewoon in één keer! En ik vind het leuk joh, de stof is echt interessant. De bevestiging dat ik de juiste studie heb gekozen. In februari ga ik op stage en daar heb ik heel veel zin in. 

Samen met de studie begon ik ook weer echt met sporten. Naast tennis, dat ik nu niet doe omdat het veel te koud is, doe ik nu fitness. Het is leuk om te merken dat ik steeds sterker word. Veel spieren had ik ook niet over, en toen ik 12 kilo aankwam voelde dat voor mij vooral als 12 kilo vet. Met fitness voel ik me al wat zelfverzekerder over mijn lichaam. En ik ben er nog niet helemaal, ik vind nog dingen lastig om te eten en ik voel me niet altijd zelfverzekerd, maar ik ben best een beetje trots op wat ik het afgelopen jaar bereikt heb. 

De laatste tijd merk ik dat ik het fijner vind om in Nijmegen te blijven. Omdat ik vanaf januari ook de hele week stage ga lopen, heb ik besloten de Albert Heijn in Hengelo na de kerstvakantie na ruim 4,5 jaar te verlaten. Dat is jammer, maar het lijkt me heerlijk om vrije weekenden te hebben om leuke dingen te doen en niet het hele weekend moe te zijn van de hele week studie en werken op zaterdagochtend. Ik ga de collega's missen, maar ik vind het ook prima om dit hoofdstuk nu af te sluiten. 

Graag wil ik ook nog even melden dat ik in de laatste twee maanden van het jaar alle negen seizoenen van How I Met Your Mother heb gekeken, wel een prestatie op zich. Nu ben ik op zoek ben naar een nieuwe verslavende serie. Tips zijn welkom! Naast de series ben ik ook geïntroduceerd in techno-feestjes en ik kwam erachter dat ik houd van dansen en feestjes met vrienden. 

Net had ik de laatste afspraak met A., mijn therapeut. Eigenlijk zou de laatste afspraak in januari zijn, maar we besloten dat het zo wel een mooi einde van het jaar was en dat ik het nieuwe jaar gewoon zelf kan beginnen. Lekker op mijn eigen benen (waar heel veel spieren in zitten van het fitnessen). Dus vanaf nu heb ik een therapievrij leven and I gotta love it even more.

Als laatste wil ik iedereen bedanken voor het afgelopen jaar. Jullie waren degenen die elke keer weer mijn blog lazen, reageerden en me steunden. Zonder jullie had ik het niet gekund, dus alle inmiddels 122 volgers, bedankt!❤️

Dit is echt de langste blog ooit, excuses. Vond je het een onsamenhangend verhaal? Hier is de samenvatting: In 2016 werd ik weer gelukkig en leerde ik wat genieten is. Zijn jullie weer helemaal op de hoogte van mijn leven. Hoe was jouw 2016?

Ik wens jullie allemaal alvast een heel fijn 2017!

Liefs Roos

I feel good

Vanmiddag had ik weer eens een afspraak bij A., mijn therapeut. Eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in, want ik ben er best wel klaar mee. In de positieve zin dan. Dit weekend had ik een heel gezellig feestje. Ik kan zo genieten van de mensen om me heen en het leven in het algemeen tegenwoordig. 

De vorige keer ging het nog over het laatste stukje, dat ik het lastig vind om 'ongezonde' dingen te eten. Na wat goede gesprekken ging dit de afgelopen weken heel erg goed. Lekker pepernoten eten, want het is maar één keer in het jaar Sinterklaas jongens. En je leeft ook maar één keer, dus geniet ervan.
Praten werkt echt goed voor mij. Het is een goede reflectie op mezelf om te kijken hoe het nou echt gaat en wat er nou echt aan de hand is als ik ergens moeite mee heb.

Het enige waar ik nog een beetje moeite mee heb is als ik niet kan sporten. Afgelopen week bijvoorbeeld. Maandag maakte ik mijn jaarlijkse valpartij met de fiets. Altijd als het een beetje glad wordt val ik van mijn fiets. Gelukkig kwamen er dit jaar geen hechtingen aan te pas. Wel lagen mijn knieën een beetje open, dus sporten was niet echt een optie. Dit vond ik dan wel weer lastig, om vijf dagen niet echt gesport te hebben. Dan voel ik me lui en dik en vet. Dan eet ik soms bewust en soms onbewust ook wat minder. Dat is het enige lastige puntje nog. Kom maar op met die pepernoten.

Jullie hebben vast ook allemaal gehoord of gelezen over de documentaire 'Emma wil leven'. Ik heb hem toch gekeken, ondanks dat ik eerst niet wilde en ik vond hem heftig. Ik ben echt zo blij dat ik hulp heb gekregen bij het overwinnen van deze ziekte. Je kan dit echt niet alleen, hoe lastig het ook te begrijpen is. Deze documentaire helpt je wel om anorexia beter te begrijpen. Gelukkig kan ik me nu niet meer voorstellen om ooit nog terug te gaan naar anorexia. Ik wil er nooit meer zo diep in zitten. Ik wil ook leven, net als Emma. Helaas was het voor Emma te laat, maar voor de rest nog niet. Als je dit leest en je hebt problemen met eten, zoek dan alsjeblieft hulp. Bedankt.

Ik heb met A. afgesproken om in december en in januari nog een afspraak te hebben en het dan af te ronden. Daar heb ik echt zin in. Lekker leven zonder therapeutische afspraken en gewoon lekker normaal zijn en studeren en sporten en feestjes en whoeee! 

Ik ga sporten, fijne avond! Bye

Anorexia is een bitch

Mijn therapeut had vandaag voor de zoveelste keer een dubbele afspraak, dus werd ik weer verplaatst naar twee uur eerder. Dat was vervelend, want ik had eigenlijk wat afgesproken op dat tijdstip. Ik zei dat ik het niet erg vond, maar dat vond ik wel. Dus de volgende keer ga ik dat gewoon zeggen. 

Conclusie van de hele afspraak: anorexia is een bitch. 

Het laatste stukje is zo moeilijk om kwijt te raken. Echt zo moeilijk. Ik wil er zo zo zo graag vanaf, maar het is zo moeilijk. (Sorry voor de hoeveelheid van het woord 'zo'.) Het laatste stukje aankomen, de 'ongezondere' dingen eten en de balans in het sporten. Het is lastig, maar het duurt vooral lang. Waarom duurt het nou zo lang? Waarom doe ik het niet gewoon? Angst. Ik ben bang. Bang om dit stukje van mij kwijt te raken. Ik heb het al zo lang en het voelt veilig. Veilig om te handelen naar die 'eetstoornisgedachten'. Die laatsten dan, want van 75% heb ik het afgelopen jaar afscheid genomen. Maar dat laatste kwart gaat (nog) niet weg. En ergens ben ik bang dat het nooit meer weggaat. Dat ik altijd zal moeten leven met rekening houden met wat en hoeveel ik eet. Dat maakt me bang, en door die angst ben ik weer onzeker. Die onzekerheid straal ik dan weer uit naar anderen en voor je het weet weet je het allemaal niet meer. Soms is het leven zo lastig. Maar gelukkig zie ik vooral de positieve punten tegenwoordig hoor. Ik heb plezier in dingen die ik doe en ik geniet ervan. Vooral het feit dat ik alle tentamens tot nu toe gehaald heb en me ook echt zo veel beter kon concentreren tijdens het studeren. 

Om te laten zien dat ik het wel kan at ik vanavond met R. burgers en friet en arretjescake als toetje. Dat was lekker. Vanaf nu is arretjescake m'n nieuwe favo. 

Nog steeds vind ik het ook verdomd lastig om niet te veel dingen tegelijk te doen. In februari ga ik stage lopen en ik heb vanaf dan ook één avond in de week vrijwilligerswerk gepland staan. Daarnaast wil ik nog sporten drie keer in de week en moet ik nog slapen, koken en sociale dingen doen. Als je wil afspreken kun je m'n secretaresse bellen. Maar serieus, ik leer het maar niet om gewoon chill te doen een keer. Ik vind alles gewoon zo leuk om te doen en na vier jaar best wel anti-sociaal te zijn geweest, wil ik gewoon zo veel mogelijk uit m'n leven halen nu. 

Nou, dat was het weer. Als je tips hebt, hoor ik die graag! Bedankt voor het lezen en een fijne avond nog. 

Ups en downs

Hoi!

Ik dacht: ik zal eens laten weten dat ik nog leef. Ik heb gewoon niet altijd zin en tijd om wat te schrijven. Momenteel zit ik in de trein naar buiten te staren naar de Twentse koeien in het weiland. Ik kom net terug uit Nijmegen van een sollicitatiegesprek voor mijn stage. En ja hoor, ik ben nog aangenomen ook. Eerste stagegesprek ooit. Van de zenuwen heb ik me zelfs twee keer aan dezelfde persoon voorgesteld, maar dat bleek niet erg. I got the job and I'm happy!

Gisterochtend had ik een afspraak bij m'n therapeut A. Eens in de twee weken ga ik daar nog heen. Dat gaat in principe prima. Het gaat met ups en af en toe een klein downtje. Ik leef weer helemaal: lekker studeren, koken met vrienden en sporten. Af en toe een feestje en een drankje. Ik voel me wel student. Dit weekend ging ik zelfs naar het casino met R. en ik had een high wine. Ik geniet er echt van om nieuwe dingen te doen en ben overal enthousiast over. 

De kleine downs bestaan voornamelijk uit een slecht lichaamsbeeld. Mijn 'buik' zit me af en toe best wel in de weg. Hier heb ik het met A. over gehad en ze heeft me nu op de wachtlijst gezet voor pmt: psychomotorische therapie. Dit is therapie gericht op en met je lichaam, waardoor ik hopelijk een realistischer lichaamsbeeld krijg. A. vertelde me gisteren ook nog dat ik nu wel echt nog 3 kilo moet aankomen. Ik moet een zogenaamde buffer hebben voor als ik een keer ziek wordt. Dat ik dan niet meteen weer op ondergewicht zit. Dit wil ik eigenlijk niet, want ik vind het zo allemaal wel genoeg. Daar is die pmt dus voor, dus hopelijk wordt dat beter. Ook moet ik mijn 'gezondobsessie' een beetje in bedwang houden en wat vaker toegeven aan mijn 'ongezonde' chocoladecravings. Chocoladerepen en M&M's kun je gewoon opsturen naar mijn huisadres. (Wel de gele zak M&M's a.u.b.)

Nou, dat was even een kleine samenvatting van mijn leven momenteel. Hoe gaat het met jullie?

Liefs!

Opluchting

Hallo lieve lezertjes,

Daar ben ik weer hoor. Het gaat alweer een stuk beter dan ik schreef in mijn vorige blog. Dat is nog maar een week geleden, maar in een week kan veel veranderen. Ik probeer meer rust voor mezelf te creëren en dat gaat me aardig goed af so far.
Eigenlijk zou ik namelijk op mijn werk overgeplaatst worden van Hengelo naar Nijmegen. Dit had ik zelf aangevraagd overigens, omdat ik niet meer elk weekend naar Hengelo moet komen voor mijn werk. Ik vind het fijn om mijn leven in Nijmegen wat meer op te bouwen. Daar hoort ook werk bij, zo dacht ik zelf. Dus had ik vorige week al een ochtendje ingewerkt met mijn nieuwe Nijmeegse collega's en ik zou over drie weken officieel over gaan.
Afgelopen week was trouwens gewoon niet helemaal mijn week. Het was een week inclusief twee kapotte banden, een nacht niet slapen doordat ik de hele nacht vaststond op het station in Zutphen (thanks NS), een klasgenoot die mijn laptopoplader sloopte en 127 presentaties en opdrachten die ik moet voorbereiden voor school (bij wijze van). En daar nog bij werken houd ik niet vol. Ik pakte dus mijn oude eetstoornisgewoonten weer op en het leek even de verkeerde kant op te gaan.
Zaterdag heb ik dit allemaal van me afgeschreven en aan mijn leidinggevende laten lezen. Die reageerde heel lief en we hebben besloten om gewoon te blijven werken in Hengelo. Dit heb ik vanmiddag aan mijn 'nieuwe' (of oude) baas verteld in Nijmegen. Ook zij reageerde heel begripvol. Ik voelde me heel schuldig dat ik al wel heb ingewerkt en dan toch niet kom, maar dat hoeft niet, zei ze. En nu ben ik opgelucht. Geeft me nu al zo veel rust dat ik weet dat dit even niet hoeft. Ik overschat mezelf soms gewoon en ik denk dat ik alles allemaal wel weer aan kan. Dit is wel een kleine teleurstelling voor mezelf, maar ik ga me voor nu gewoon richten op school. (Zeg ik terwijl ik al een uur met een boek voor mijn neus zit waar ik al twee zinnen uit gelezen heb. #concentratiegebrek)
Met eten gaat het de afgelopen dagen ook alweer beter. Gisteren heb ik me na het sporten tonnetje rond gegeten met sushi. De combinatie spierpijn en foodbaby's bevalt me wel.

Fijne avond allemaal!

Verdrietig

Soms weet ik het allemaal even niet meer. Op dit moment bijvoorbeeld. Ik zit weer wat meer in mijn eetstoornis dan toen ik net uit de vierdaagse kwam. En dat is logisch, aldus A., maar ik moet er wel weer uit komen en ik weet niet zo goed hoe. De gedachten zijn weer veel sterker en ik ben bepaalde producten weer uit mijn voedingspatroon aan het schrappen. Dat is eigenlijk al een paar weken zo, maar ik hoopte dat het vanzelf wel weer weg zou gaan, wat natuurlijk niet zo is. En soms speel ik een beetje te mooi weer, terwijl het eigenlijk iets minder goed gaat. Zit nu eenmaal in mijn systeem, is niet dat ik jullie of A. of mezelf voorlieg. 

Ik ben de laatste tijd echt best wel druk. Met werken, studie en sporten. Ik doe het allemaal net iets meer dan ik eigenlijk mag/aankan, maar het voelt zo fijn en veilig om bezig te zijn. Als ik bezig ben met deze dingen hoef ik niet bezig te zijn met denken aan en voelen van andere dingen. Ik maak me bijvoorbeeld zorgen om mijn ouders, om vriendinnen en om nog wat onbelangrijke dingen. Ik heb het idee iedereen tekort te doen en ik zou het liefst op drie plekken tegelijk zijn. Ik ben ook verdrietig en soms boos om bepaalde gebeurtenissen. A. (en R.) lieten me vanochtend inzien dat het eigenlijk best wat minder goed gaat dan ik me voordoe. Maar door dan weer bezig te zijn met (beperken van) eten en (meer) bewegen denk ik eigenlijk niet zo na over die verdrietige dingen. Die moet ik wel verwerken, maar hoe dan?

De weegschaal gaf aan dat ik 1,5 kilo minder woog dan twee weken geleden. Dat geeft de eetstoornis weer zo'n goed gevoel. En dat frustreert me, want ik wil helemaal geen eetstoornis. Laat staan dat ik terug wil naar de kliniek in Zutphen. Never again. Maar waarom is het dan zo moeilijk? Heeft iemand een pilletje voor me dat het allemaal wegmaakt?

Liefs

R., A. en zon

Hallo allemaal. 

Ik ben net een paar dagen terug van een heerlijke vakantie in Spanje. Het was echt zo'n chill- en genietvakantie met zon, zwembad en cocktails. Ik was samen met R., mijn vriend. Hij wilde graag een keer genoemd worden, dus bij deze! Ik heb hem nooit eerder echt genoemd, maar hij heeft zeker een grote rol gespeeld in mijn herstelproces. Elke dag dat ik naar Zutphen moest heeft hij me gesteund en ook elke dag dat ik er niet heen moest. De eetstoornis speelt natuurlijk nog steeds wel een rol, ook in onze relatie, maar we kunnen er samen goed over praten en samen oplossingen bedenken. De liefde heeft me zeker geholpen. Ik word meer uitgedaagd, zowel op eetgebied als daarbuiten en ik denk dat mijn herstelproces hierdoor sneller is gegaan dan wanneer ik het meer alleen moest doen. Dus ik raad iedereen die wil herstellen van een eetstoornis aan om liefde te zoeken, dan komt alles goed. 

Vanochtend moest ik weer naar A. Daar heb ik gepraat over sporten, gewicht en chocola. Ik ga nu drie keer in de week sporten. Dat is prima volgens A. Ik wil graag wat meer conditie en kracht, dus daar ga ik over een halfuur mee beginnen. 

Mijn gewicht was verder stabiel. Ondanks een week lang een uitgebreid ontbijtbuffet en ijsjes en vakantie in het algemeen. Dat is fijn! Zolang het stabiel blijft mag ik het sporten ook gewoon blijven doen. Het liefst wil ik gaan sporten en dan niet meer te veel waarde hechten aan het getal, maar meer aan wat ik in de spiegel zie. Nu moet ik dat nog wat realistischer gaan zien. 

Op vakantie in Spanje ben ik de eerste dag nog even flauwgevallen. Zat niet helemaal in de planning, maar soms gebeurt dat. Het kwam denk ik door de warmte en doordat mijn lichaam nog niet in optimale conditie is. Volgens A. moest ik maar even bloed checken bij de dokter, dus misschien ga ik dat doen. Ik was natuurlijk ook best wel wit en mijn buik had al vier jaar geen zon gezien, dus dat kan ook het probleem zijn. Nu ben ik bruin en kan ik alles weer aan. 

Ik wens jullie allemaal een fijne week, groetjes!

Het normale leven

Hoi!

Ik dacht: laat ik weer eens een blog schrijven. De reden waarom ik de laatste weken niet heb geschreven is positief. Het gaat heel goed! 

Vanochtend had ik na drie weken weer een afspraak met A. Ze had vakantie en ik heb haar totaal niet gemist. Dat heb ik haar ook verteld, maar is uiteraard niets persoonlijks. Ik heb het idee dat ik weer aan alles mee kan doen en ik voel me gewoon 'normaal'. Op eetgebied gaat het goed. Als we pizza eten eet ik pizza mee, en als we ijsjes halen eet ik het grootste ijsje. En natuurlijk heb ik nog wel een aantal dingen waar ik over nadenk of die ik niet eet, maar dat geef ik tijd en het komt vanzelf wel en de gedachten worden vanzelf wel minder en verdwijnen uiteindelijk. Dat heb ik A. ook verteld en we hebben waarschijnlijk nog drie afspraken de komende twee maanden en dan mag ik stoppen. Ze bespreekt dat dan in het team, maar dat komt wel goed volgens haar als het dan ook gewoon zo goed gaat als nu. En stel je voor dat het niet goed gaat, dan kan ik altijd terugkomen. Maar dat is niet echt een scenario dat ik zie gebeuren. 

Verder heb ik eigenlijk weer volledig het normale leven opgepakt. Ik ben weer helemaal aan het werk, ik ga in september weer beginnen met studeren en ik ga nog even op vakantie. Je kan nooit genoeg vakantie vieren, vandaar. Maar het voelt fijn om weer normaal te zijn. Ik doe leuke dingen met vrienden en ik voel me gezonder. Mijn haar is alweer een stuk voller dan voorheen en ik hoor van iedereen dat mijn ogen weer stralen. Dus dat vind ik wel cool. 

Tussen de bedrijven door maakte ik nog even wat mee wat mijn leven veranderd, en ook hier kan ik best goed mee omgaan (al zeg ik het zelf). Ik praat over wat ik vind en voel in plaats van het te stoppen in mijn eetstoornis en af te vallen of iets in die richting.

J. wilde graag even genoemd worden in mijn blog en ze wil jullie allemaal de hartelijke groeten doen, dus bij deze. 

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik verder nog moet schrijven. Dus ook maar de groeten van mij en tot de volgende keer. Oke, doei!

Ik mis mijn tanden

Sinds vanochtend ga ik door het leven met twee verstandskiezen minder. Nou ja, ze zitten niet meer in mijn mond. Uiteraard wilde ik ze mee naar huis hebben. Ik vond het hartstikke interessant bij de kaakchirurg. Ze waren er echt met een minuut al uit. Niets om bang voor te zijn, mensen. De verdoving was wel een beetje vervelend, want kauwen was geen succes. Vandaar dat ik vanmiddag heb geleefd op smoothies, wat m'n eetstoornis wel leuk vond. Als iemand nog tips heeft om je kaak zo snel mogelijk weer te laten functioneren, let me know!

Vorige week was ik trouwens een paar dagen naar Berlijn. Dat ging met eten heel goed en het was erg gezellig. We hebben een fiets gehuurd en hebben in totaal ruim 60 kilometer gefietst. Dat voelde ook wel fijn voor de eetstoornis. Maar het was wel erg vermoeiend. Ook ben ik nu weer aan het werk, 3 uurtjes per keer, dus rustig aan. Ook tennis ik af en toe weer een uurtje. Wel merk ik dat mijn lichaam hier echt weer aan moet wennen. Het echte herstellen begint eigenlijk nu pas. Nog steeds frustreert me dat soms, maar ik probeer te luisteren naar mezelf en naar mijn lichaam en dat gaat op zich wel goed. 

Vanmiddag had ik een afspraak bij A. Ik dacht: ik ga het even over andere dingen hebben dan eten, want dat weet ik nou wel. Ik wilde het hebben over vriendschappen, dat ik het gevoel heb dat mensen negatief over me denken en m'n onzekerheid af en toe. Dat lukte deels. We hebben het daarover gehad, over hoe ik dingen moet aanpakken wat betreft onzekerheid. Dat vond ik wel fijn. Al weet ik nu nog niet helemaal hoe je dat nu doet. Maar ik doe gewoon wat ik altijd doe tegenwoordig, en dat gaat best lekker. So, moraal van het verhaal. Gewoon lekker doorgaan, plezier maken en ook af en toe een beetje werken en tennissen. Gewoon de goede balans vinden en mezelf de tijd gunnen om te herstellen. En gewoon fatsoenlijk eten, ook al ontbreken er twee kiezen. Maar dat gaat al. Net 4 boterhammen in een uur gegeten. Dat is wel m'n record hoor! Nou, de groeten maar weer. Bye!

Werken en uitslag psychologisch onderzoek

Gisteravond heb ik spontaan voor het eerst weer twee uurtjes gewerkt. Dat was best leuk! Ik hoefde niet heel veel te doen, dus ik kon even rustig opstarten. Vanochtend had ik een gesprek met mijn teamleider. Ik ga vanaf nu gewoon af en toe weer twee of drie uurtjes werken. Morgenochtend bijvoorbeeld weer. Zie je een heel vrolijk meisje aan het werk in de Albert Heijn? That's me!

Ik voel me weer een beetje normaal en niet meer die uitzondering. Dat ben ik zo langzamerhand wel een beetje zat, dus dit is weer een stap naar het normale leven!

Na het gesprek vanochtend ben ik in de trein gestapt naar Zutphen. Ik had nog een gesprek over de uitslag van het psychologisch onderzoek. Helaas waren m'n ex-groepsgenoten net aan het lunchen, dus die heb ik gemist. 

De therapeut vond het leuk om me weer te zien. Ze vond dat ik straalde en dat ik bruin was geworden. Dat is altijd fijn om te horen. 

De testen die ik 1,5 maand gelden moest doen bestond uit verschillende onderdelen, waaronder een IQ-test. Daar had ik bijna begaafd gescoord op ruimtelijk inzicht. Niet te geloven, want ik stond bijna altijd laag voor wiskunde. Op verbale en perceptuele vaardigheden scoorde ik gemiddeld tot bovengemiddeld. Ik kreeg geen IQ-cijfer, omdat dat niet 100% betrouwbaar was. Het volgende onderdeel bestond uit klachten. Daaruit kwam dat ik nog wel wat klachten had met betrekking tot angst en depressie. Gezien dit onderzoek ruim zes weken geleden was klopt dit niet helemaal meer. Ook heb ik allerlei vragen moeten beantwoorden om mijn persoonlijkheid te omschrijven. Daaruit kwam dat ik het vaak lastig vind  te zeggen hoe ik me echt voel. Dat klopt nog wel. Soms kom ik niet uit mijn woorden of weet ik gewoon oprecht niet hoe ik me voel. Ook kwam eruit dat ik vaak voorzichtig ben en snel het gevoel heb dat ik tekortschiet. Dat klopt inderdaad ook wel. Het maakt me soms machteloos dat ik niet iedereen kan helpen en dat vind ik lastig. Maar al minder lastig dan een halfjaar geleden! Uit één vragenlijst kwam zelfs dat ik extravert ben. Dat vond de therapeut wel frappant, aangezien ik best introvert ben en gevoelens en gedachten niet zo snel uitspreek. Maar uit de lijst kwam dat ik houd van nieuwe dingen en avonturen. Ik ben niet zo van altijd hetzelfde en ik vind het juist leuk om dingen anders dan anders te doen. De uitslag van het onderzoek klopte dus best goed! Ook ben ik niet gek verklaard en dat vind ik een hele geruststelling. Ben ik in ieder geval niet officieel gek, maar alleen niet op papier. Want zoals m'n moeder zegt: 'Iedereen is wel een beetje gek.'

Nou, dat was het weer voor vandaag. Nog even werken morgen en even tennissen zondag en tussendoor een beetje eten enzo en dan ga ik maandag tot vrijdag weer een paar daagjes op vakantie naar Berlijn. 

Doei!

After-holiday

Vanochtend had ik weer een afspraak bij A. Op zich ging dat wel oke. Mijn gewicht was hetzelfde als de vorige keer. Alleen vind ik het lastig om het goed eten vast te houden. Ik doe nu maar wat en ik eet niet meer volgens een eetlijst. A. vond het handig om dat toch weer een beetje op te pakken, omdat het anders niet goed gaat. Dus dat ga ik nu maar doen.

In Italië was het fijn. Het was erg warm, zo rond de 32 graden. Voor mij af en toe een beetje te warm, want af en toe ging ik bijna van mijn stokje. Mijn lichaam moet nog een beetje wennen aan zijn nieuwe vorm denk ik. Het eten ging wel goed. Vergeleken met Italië vorig jaar een hele vooruitgang! Vorig jaar heb ik een halve pizza gehad en geen enkel ijsje. Dit jaar at ik drie pizza’s in één week en bijna elke dag Italiaans ijs. Gewoon omdat ik in Italië was. En natuurlijk had ik daar gedachten bij en vond ik dat ik veel te veel at, maar ik kon er wel van genieten. En dat was fijn.

Nu vind ik het dus wel weer wat lastiger om het op te pakken, maar een beetje structuur helpt daar wel bij hopelijk. Hier hebben jullie nog een mooie foto van een pizza.

Sorry, meer heb ik even niet te melden. Geniet van je dag, doei! 

Eindgesprek en Italië

Vrijdagochtend had ik in Zutphen een eindgesprek met de twee hoofdbehandelaren. Een soort van evaluatie van de behandeling. Ik was te vroeg, dus eerst ben ik nog even naar de ruimte gesneakt waar mijn ex- groepsgenoten werktijd hadden. Het is de bedoeling dat je in werktijd werkt aan het maken van schema's en dingen die je in wil brengen/bespreken. Eigenlijk deden we nooit wat bijzonders in werktijd, behalve gezellig kletsen en grappen maken. Ik kon dus wel even een kwartiertje kletsen daar. Het was leuk om iedereen weer even te zien. Ik merkte wel dat het niet meer voelt als mijn groep. Snel kan dat gaan. Ik ben nog maar een week weg!

Maar ik kwam dus voor het gesprek. Mijn moeder was er ook bij. Gezellige boel, vier vrouwen bij elkaar. Het gesprek was heel positief! De behandelaren vonden het heel mooi om mijn proces mee te maken. Ze zeiden dat ik echt een eigen 'ik-willetje' had gekregen. Vooral de laatste 4-6 weken van de behandeling. Dat klopt ook wel, want ik wil van alles en het liefst allemaal tegelijk! Ze waren allemaal trots op me en dat voelt heel goed! Ze hoopten me nooit meer te zien ook, maar dat is uiteraard goed bedoeld.

Het is ook nog even gegaan over mijn vervolg. Ik ben nu eenmaal per week bij A., maar dat gaat vooral over het eten. Qua psycholoog heb ik momenteel niets, maar dat hoeft nu ook niet. Als dat nodig is kan dat altijd nog. Maar in deze behandeling heb ik veel geleerd en dat werkt ook nog wel door, ook al ben ik hier nu niet meer. 

Ze hebben me nog even goed in m'n oren geknoopt dat het komende halfjaar net zo lastig is als het afgelopen halfjaar en dat de kans op terugval het eerste halfjaar het grootst is. Gelukkig leest iedereen dit en weet iedereen wel hoe het werkt. Dus het zal ook wel te merken zijn als het niet goed gaat. Maar ik geloof het wel, want zo zonder de groep om me heen is het soms nog lastig om genoeg te eten en voor ogen te houden waar ik het voor doe. Gelukkig kan ik tegenwoordig de groep visualiseren en bedenken wat zij zouden zeggen op moeilijke momenten. Of beter gezegd: wat ik zelf zou zeggen tegen iemand anders. Dat werkt goed!

Het was ook al bekend dat J. en ik elkaar illegaal zien. Nu overigens niet meer, want we zijn allebei klaar met de behandeling. Ze zeiden wel twee keer: 'Veel plezier deze vakantie met J.!' Zo van: haha, we hebben jullie wel door, maar we vinden het wel heel leuk voor jullie. 

Dit was de voorlaatste keer in Zutphen. Over twee weken moet ik nog een keer terug om het P.O. te bespreken. Ben benieuwd wat daaruit komt!

Maar eerst vier ik even vakantie in Italië met mijn vader. We zijn vanochtend vertrokken en gelukkig zijn we tot nu toe nog maar drie belangrijke dingen vergeten. Dat valt reuze mee. 

Nu lekker bruin worden in het zonnige Italië met pizza's en ijsjes. Ik verheug me erop! We hebben de hele dag in de auto gezeten en ik heb gegeten alsof ik drie dagen niet had gegeten. Als m'n lichaam tot rust komt krijg ik blijkbaar heel veel honger. Maar aangezien ik nu naar behoefte eet heb ik vandaag gegeten als een bootwerker. Ondanks dat ik de hele dag heb stilgezeten. Dat had ik eerder nooit gedaan. 

Fijne week allemaal in het regenachtige Nederland. Groetjes!

Moeheid en A.

Het weekend zit er alweer op en ik ben nu gewoon vrij! Zo gek dat ik vandaag niet meer naar Zutphen hoef. Ik denk er wel steeds aan: ze zijn nu aan het ontbijten, ze hebben nu pmt, de bel voor de lunch gaat nu. Het voelt raar. Ik vraag me af of ze me zullen missen. Ik mis de groep in ieder geval wel!

Dit weekend vierde ik vast mijn verjaardag. Dat was heel gezellig en ik voel me echt gezegend met alle lieve mensen om me heen! Het enige minpuntje was dat ik constant bijna in slaap viel. Ik ben zo moe van vijf maanden vroeg opstaan, reizen en therapie. Dat kost nog wel even tijd voordat ik weer mijn optimale energie terug heb. Ik vind het vervelend voor mezelf, maar voel me ook heel bezwaard naar de mensen om mij heen. 

Vanochtend had ik de eerste afspraak met mijn nieuwe therapeut in Nijmegen. Elke maandag om 11.00 heb ik nu een afspraak bij A. Het was een aardige vrouw. Alleen ging het gesprek vooral over eten en dat vond ik een beetje jammer. Aan de andere kant is het misschien wel goed. Want ik had er dit weekend wel weer wat meer moeite mee en ongemerkt eet ik dan toch wel weer wat minder dan ik eigenlijk wil. Ik vind het ook gewoon heel spannend dat ik het nu alleen moet doen en niet meer de groep om me heen heb. A. zei dat dat wel normaal was om in de eerste weken een klein terugvalletje te hebben, dat ze me gaat helpen en dat ik ook in mijn omgeving hulp moet vragen. Ik mocht ook nog even op de weegschaal en daaruit bleek wel dat ik wat te weinig had gehad, want ik was een kilo afgevallen. Dat triggert me wel een beetje, want nu denk ik: dan kan er nog wel wat af. Maar we weten allemaal dat dat niet goed is, dus ik doe m'n best om het er weer aan te eten. 

Verder ga ik deze week uitrusten, bijslapen en chillen. Dat komt eigenlijk allemaal op hetzelfde neer. Ik ga er nu mee beginnen. 

Doei!

De laatste dag vierdaagse

Vanochtend liep ik m'n automatische route naar het station. Het idee dat dit de laatste dag in de vierdaagse was was zo gek. De laatste keer zo vroeg naar het station, de laatste keer in de derde coupe bovenin de trein en de laatste keer in het busje. Het voelt allemaal zo dubbel. Ik ben zo blij dat ik eindelijk klaar ben, want geloof me, op het laatst word je er echt niet goed meer van. Aan de andere kant vind ik het zo verdrietig. Ik ga iedereen zo missen en ik ben zo benieuwd hoe het met iedereen zal gaan. Het liefst wil ik het proces van iedereen volgen. 

Gisteren kwamen J. en nog twee andere groepsgenoten bij mij. We hebben koekjes gebakken voor mijn afscheid vandaag, geluncht bij Bagels and Beans en gechillt op het dak in de zon. Daarna heb ik weer getennist. Het plan is om dat een keer in de week te doen. Echter was het gisteren zo ontzettend warm, dat ik bijna van mijn stokje ging. Mijn hart klopte in mijn keel en tennissen kon ik het niet echt noemen. Ik dacht: als ik weer gezond ben kan ik het allemaal wel weer. Helaas is dat niet zo. Alle conditie die ik überhaupt nog over had na al die jaren moet ik weer opbouwen. 

Bij de lunch kregen we een speciaal toetje vandaag. Twee weken geleden had ik het met één van de socio's over Ben and Jerry's ijs. Ze heeft toen in de agenda geschreven voor mijn afscheidsdag dat ze dat ging halen. En jawel, daar kwam het ijs! Chocoladeijs was precies wat ik nodig had op dat moment. Met al mijn groepsgenoten aan tafel, heel fijn!

Bij het laatste theemoment wisselden we kaartjes uit. Ik had voor iedereen een kaartje gemaakt en iedereen ook voor mij. Ik kreeg zelfs van iemand een heus diploma met 'genezen'. Ik werd officieel gefeliciteerd en de partypopper ging af. Daar waren de socio's wat minder blij mee, maar het was echt een feestje! Ik hou zo van mensen! Door het afscheidsfeest miste ik wel de trein, maar dat was het waard! 

Maar 11 kilo en 20 weken later kan ik echt zeggen dat ik zo veel stappen heb gezet. Niet alleen op eetgebied, maar ook in opkomen voor mezelf en mijn grenzen aangeven. Ik kies nu voor mezelf en ik doe wat ik leuk vind en waar ik zin in heb. En natuurlijk houdt ik daarin ook nog rekening met anderen, maar ik geef nu mijn eigen behoefte aan en laat niet meer alles afhangen van wat een ander wil of verwacht van mij. 

Volgende week word ik 20. Zaterdagavond geef ik een feestje om dat te vieren! In combinatie met de afsluiting van al dit gebeuren leek me dat wel gepast. Kan ik dit jaar eindelijk mijn verjaardag goed vieren inclusief taart. 

Dit was dan echt de laatste dag. Het dringt volgens mij nog niet helemaal tot me door, maar ik ben echt heel blij dat ik dit heb gedaan. 

Friet en onzekerheid

Ik heb best veel spanning van deze week en vooral voor de komende weken/maanden. Hoe zal het gaan als ik klaar ben met de vierdaagse? Gisteren met wegen zat ik 0,4 kilo onder gezond gewicht. Ik ben er dus echt echt echt bijna. En dat voelt eigenlijk vreselijk, al ben ik ergens ook wel trots op. Dat ik het toch doe, hoe moeilijk ik het soms toch nog vind. Ik voel me een olifant af en toe, maar ik probeer echt te eten wat ik lekker vind. Soms is dat iets (in mijn ogen) ongezonds. Dan zorg ik er wel voor dat ik de rest van de dag wel gezonde dingen eet. Daar compenseer ik dus nog wel een beetje in. 

Dat staat eigenlijk meer voor controle en zekerheid. Ik ben soms even heel onzeker en dan vind ik nog zekerheid in wat ik eet en hoeveel ik beweeg. Het schijnt redelijk normaal te zijn dat je de laatste week vanwege de spanning weer oude gewoonten gaat oppakken. Dus een beetje minderen en meer bewegen zijn voor mij die gewoontes. Dat is echt stikirritant (is dat een woord?) voor mezelf. Ik word helemaal gek van die gedachten en daarom geef ik er maar een beetje aan toe. Dan eet ik bijvoorbeeld wel spontaan een (heel groot) ijsje, maar ga ik wel meer bewegen. Slaat nergens op natuurlijk. Maar toch. Het geeft me een fijn gevoel. Het maakt me ook heel onzeker en bang dat ik dit nu weer eventjes doe, omdat ik nu klaar ben met de behandeling. Dan zou ik dat eigenlijk niet meer moeten doen, vind ik zelf. Maar natuurlijk ben je na vijf maanden behandeling niet helemaal van je eetstoornis af, dat snap ik ook wel. Maar voor mij is het anders en ik moet het allemaal meteen helemaal goed doen. Ik stel mezelf soms wat onmogelijke doelen. Dat realiseerde ik me vandaag nadat ik het er in de groep over had. En dat moet ik niet doen. Ik mag nog dingen moeilijk vinden en ik mag gedachten hebben en er af en toe aan toegeven. Dat zal naarmate ik weer 'in het normale leven' leef vanzelf afnemen. Ik vertrouw in deze maar op de ervaringen van anderen. 

Gisteren heb ik nieuws gekregen over mijn vervolg. Ik heb elke maandagochtend een afspraak bij therapeut A. in Nijmegen. Ik ben heel blij dat het nog eenmaal in de week is en niet minder. Van vier dagen per week intensieve therapie naar één dag in de week een uurtje is denk ik al een hele overgang. Ik kijk wel ontzettend uit naar de vrije tijd en vakantie. Eindelijk uitrusten en niet meer elke ochtend om 6.30 uur opstaan. Ideaal ook dat ik zo voor de zomer klaar ben. 

Vanmiddag heeft er niemand gekookt, maar zijn we naar de snackbar gegaan met de groep. Het enige eten wat ik nog best lastig vind is friet. Een maaltijd zonder groenten en met veel vet. Het ging best goed en viel reuze mee. Ik voel me best wel 'ongezond' en 'dik' na deze maaltijd, maar ik probeer er verder niet minder om te eten vandaag. De portie viel namelijk best mee en was eigenlijk meer aan de kleine kant. 

Ik nam vandaag al afscheid van mijn favoriete socio, want ze is er vrijdag niet. Dat was best verdrietig, maar ook wel fijn. Ze zei dat ze zo trots op me was en dat ik het zo goed gedaan heb het afgelopen halfjaar. Ik kwam binnen als een klein meisje en ga weg als een mooie vrouw, zei ze. Zo lief, ik moest er wel even om huilen. Ik ga haar missen!

Morgen heb ik nog een vrije dag om koekjes te bakken met J. voor mijn afscheid vrijdag. En dan is het echte afscheid. 

Video en vlees

Dit is m'n 20e en laatste week van de behandeling. Het voelt echt ontzettend dubbel. Aan de ene kant kan ik niet wachten om hier weg te gaan. Ik word zo gek van al dat gezeur over een stom klotekruimeltje en ander gezeik. (Mijn excuses voor het taalgebruik.) Aan de andere kant ga ik het hier zo missen. De mensen, maar ook de veiligheid die ik hier heb. En daar ben ik verdrietig om. En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren als ik hier weg ben. En ik ben blij dat ik hier wegga. En ik ben boos op het feit dat er eetstoornissen bestaan. 

Positief puntje is dat ik in mijn laatste week wel weer naar de 3e fase mag. Dat scheelt een hele hoop irritatie en ik mag weer zelf kiezen. 

Vanochtend werd mijn lichaamsvideo geshowd voor de hele groep. Het was net een voorstelling. Licht uit, filmcamera aan en draaien maar. Eerst werd het filmpje van 20 weken geleden getoond. Het was vreselijk. Ik zag mezelf als een zielig vogeltje met uitstekende botten. Het was echt lelijk. Ik keek ook heel bang en verdrietig. Daarna kwam het volgende filmpje van vorige week, dus 11 kilo later. Daar lachte en straalde ik veel meer. Natuurlijk kun je ook zien dat ik aangekomen ben, maar het viel me alles mee. Het leek wel of ik vorige week met een andere bril keek. 

Hier de reacties van de groep:

- 'Je hebt een mooiere uitstraling en mooier haar gekregen. Je bent nog steeds heel dun en hebt een supermooi lichaam.'

- 'Op het eerste filmpje herken ik hoe je binnenkwam: timide en bang. Op het tweede filmpje zie je meer je eigen mooie uitstraling. Je lichaam is heel mooi verdeeld. Je hebt een platte buik. Daar mag je trots op zijn!'

- 'Je bent nog steeds superdun en mooi. Er is veel verschil met het eerste filmpje. Je straalt nu veel meer. Je bent een slanke lange vrouw geworden. Je leeft nu echt!'

- 'Je uitstraling viel me op. Eerst keek je veel banger en verlegener. Nu ben je meer jezelf. Je bent mooi aangekomen in verhouding. Daar mag je trots op zijn!'

- 'Je uitstraling valt op. Heel mooi! En ook je lichaam is prachtig. Ik zou er voor tekenen. In combinatie met je uitstraling klopt het plaatje gewoon.'

- 'Het valt me op dat het aankomen geleidelijk is gegaan. Je bent mooi aangekomen en je ziet er nog steeds keimooi en superslank uit. Echt jij, echt jezelf!'

- 'Die paar kilo die er nog bij moeten gaan je ook heel mooi staan. Zo te zien verdeelt het zich bij jou heel kooi en waarschijnlijk zie je het verschil nauwelijks. Maar er kan zeker nog wat gewicht bij.'

Ik vond de reacties erg fijn en kan het bijna allemaal geloven. 

De lunch die we vanmiddag kregen werd niet goed geleverd. Ik kreeg iets totaal anders dan wat ik besteld had. Nu maakt me dat eigenlijk niet zo veel uit, ik eet het wel op. Maar hier zat een groot stuk varkensvlees bij in plaats van iets vegetarisch. Dat gaat me dan weer net iets te ver. Samen met een ander groepsgenootje die ook een vleeshomp voor haar neus kreeg, mocht ik brood eten. Ook wel leuk om een keer weer in de avond warm te eten. Nog maar drie keer warm in de middag! Helemaal met dit weer is dat niet zo fijn. Dus voor vandaag was het wel prima.

Mijn laatste blok cognitief was na de lunch. Ook daar kreeg ik nog wat complimenten van de therapeuten dat ik zo veel opener ben geworden en veel sterker naar anderen. Dat ik goed help om gedachten van andere mensen uit te dagen, maar dat ik ook meer voor mezelf op kom. Ze willen eigenlijk liever dat ik in de groep blijf om de rest op te peppen. Maar helaas, ik ga er toch vandoor aan het einde van de week. Mijn aanbieding om maandag nog even terug te komen werd afgeslagen. 

Nu ben ik moe. Doei!